Czy sam fakt nieobecności, nawet długotrwałej lub powtarzającej jest wystarczający przyczyną do wypowiedzenia umowy o pracę
Pytanie: Czy jako przyczyna wypowiedzenia może być podana dezorganizacja funkcjonowania zakładu: poprzez częste zwolnienia lekarskie? Uzasadnienie wypowiedzenia to nieobecności: styczeń 2023 r. - 5 dni zwolnienia lekarskiego, kwiecień 2023 r. - 4 dni zwolnienia lekarskiego, dwa dni w pracy i kolejne zwolnienia lekarskie do połowy czerwca jeden dzień w pracy i kolejne zwolnienie lekarskie do połowy lipca 2023 r.
Odpowiedź: Sam fakt nieobecności, nawet długotrwałej lub powtarzającej nie jest wystarczający do tego, aby istniało uzasadnienie do wypowiedzenia umowy o pracę.
Zadaj pytanie ekspertowi i uzyskaj odpowiedź w 48 godzin.
Eksperci Czekają na Twoje Pytania!
Skorzystaj z kalkulatora:
Przeczytaj też:
Obejrzyj też:
Przyczyna wypowiedzenia w orzecznictwie sądowym
Zgodnie z art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas określony albo nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Zakresem tego uregulowania objęte jest zachowanie przez pracodawcę formalnego wymagania wskazania przyczyny wypowiedzenia, która - w jego przekonaniu - wypowiedzenie to uzasadnia (Sąd Najwyższy w postanowieniu w sprawie I PSK 69/21). W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi być prawdziwa, konkretna i wystarczająca dla uznania zasadności wypowiedzenia. Sąd pracy bada przyczynę wypowiedzenia w następującej kolejności: po pierwsze - ustala i ocenia, czy przyczyna wypowiedzenia podana przez pracodawcę jest prawdziwa (zgodna z rzeczywistością, znajduje potwierdzenie w faktach, o czym stanowi art. 30 § 4 kp., po drugie - ustala i ocenia, czy rzeczywista (prawdziwa) przyczyna podana przez pracodawcę uzasadnia wypowiedzenie (stanowi wystarczające usprawiedliwienie dla wypowiedzenia z tej przyczyny), o czym stanowi art. 45 § 1 kp.
Zadaj pytanie ekspertowi i uzyskaj odpowiedź w 48 godzin.
Eksperci Czekają na Twoje Pytania!
Przyczyna nie może być dowolna
Jak wynika z powyższego, pracodawca nie ma możliwości wskazania dowolnej przyczyny zwolnienia, niezwiązanej w ogóle z rzeczywistością. Jeśli tak zrobi, a pracownik odwoła się od wypowiedzenia do sądu pracy, to w toku postępowania sądowego szybko okaże się, że w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę wskazano nieprawdziwą przyczynę. To wystarczy dla uwzględnienia powództwa pracownika i w zależności od jego żądania – dla przywrócenia go do pracy albo zapłaty odszkodowania.
Powtarzające się nieobecności jako przyczyna wypowiedzenia
Sam fakt nieobecności, nawet długotrwałej lub powtarzającej nie jest wystarczający do tego, aby istniało uzasadnienie do wypowiedzenia umowy o pracę. Okoliczność, że wypowiedzenie jest „zwykłym” sposobem na zakończenie stosunku pracy nie oznacza przyzwolenia na arbitralne, dowolne, nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę (wyrok z dnia 28 października 1998 r., I PKN 398/98). Istotne jest, aby nieobecność pracownika cechowała powtarzalność. Nie znajdziemy w przepisach prawa pracy wskazania, ile dni nieobecności i w jakim okresie pozwalają ocenić, że warunek powtarzalności jest spełniony. Przykłady wynikające z orzecznictwa prowadzą do wniosku, że jest co najmniej kilkadziesiąt dni w roku na przestrzeni minimum 2 – 3 lat.
Zadaj pytanie ekspertowi i uzyskaj odpowiedź w 48 godzin.
Eksperci Czekają na Twoje Pytania!
W poniższych wyrokach Sąd Najwyższy uznał, że istniała uzasadniona przyczyna do wypowiedzenia umowy. Są to nieobecności w liczbach zdecydowanie większych niż te przytoczone w treści pytania.
- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 422/97 - w czasie od 11 października 1993 r. do 31 sierpnia 1996 r. pracownica opuściła ze względu na chorobę 212 dni pracy;
- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r., I PKN 323/99 – pracownica z powodu choroby w 1995 r. przebywała na zwolnieniu 67 dni, w 1996 r. przez 96 dni, w 1997 r. przez 170 dni, zaś w 1998 r. od 15 stycznia do 31 marca, a następnie przez cały wrzesień;
- wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2006 r. I PK 305/05 – pracownik był nieobecny w pracy z powodu choroby w 2001 r. w okresie od 25 czerwca do 6 listopada (ponad 4 miesiące), w 2002 r. przebywał na zwolnieniach lekarskich od 29 lipca do 9 sierpnia, od 30 września do 8 października, od 22 do 25 października i od 28 listopada do 6 grudnia, a następnie od 30 grudnia 2002 r. do 9 maja 2003 r. (ponad 4 miesiące tuż przed wypowiedzeniem w dniu 21 maja 2003 r.);
- wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2014 r. I PK 177/13 - w okresie od 2008 r. do 2011 r. pracownik pozostawał niezdolny do pracy przez 894 dni, natomiast przepracował 109 dni.
PORADNIA
Odpowiedzi nawet na najtrudniejsze
pytania
