Zbliża się okres wypłacania trzynastek dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej i wielu pracodawców ma wątpliwości, jak liczyć czas przepracowany, aby wypłacić pracownikowi 13. wynagrodzenie. Co z pracownikiem, który w 2023 r. przebywał na urlopie bezpłatnym 185 dni a przepracował 180 dni. Czy pracownik nabywa prawo do 13. wynagrodzenia czy nie nabywa? A co w sytuacji, kiedy pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim 182 dni lub 181 dni, a przepracował 183 lub 184 dni. Czy też ma prawo do 13 wynagrodzenia? Jakie są zasady stosowane przy ustalaniu 13 wynagrodzenia pracowników samorządowych?
Pracownik, który przepracował w roku kalendarzowym u danego pracodawcy 180 dni (czyli 6 miesięcy), nabywa prawo do trzynastki na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej.
Przeczytaj też:
Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. z 2023 r. poz. 1690), pracownik nabywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego (tzw. trzynastki, zwanej w ustawie również wynagrodzeniem rocznym) w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego; pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.
Przeczytaj też:
Należy też przytoczyć treść art. 2 ust. 3 ustawy:
Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane w przypadkach:
1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej);
2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące;
3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej;
4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:
a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,
b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,
c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,
d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją;
5) podjęcia zatrudnienia:
a) w wyniku przeniesienia służbowego,
b) na podstawie powołania lub wyboru,
c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,
d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,
e) po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej;
6) korzystania:
a) z urlopu wychowawczego,
aa) z urlopu macierzyńskiego,
ab) (uchylona),
ac) z urlopu ojcowskiego,
ad) z urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,
ae) (uchylona),
af) z urlopu opiekuńczego,
b) z urlopu dla poratowania zdrowia,
c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego;
6a) korzystania z urlopu rodzicielskiego;
7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.
Przy ustalaniu, czy pracownik przepracował wymagane 6 miesięcy stosuje się art. 114 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za trzydzieści dni. Zatem 6 miesięcy odpowiada 180 dniom. Tak więc pracownik, który przepracował w roku kalendarzowym u danego pracodawcy 180 dni (czyli 6 miesięcy), nabywa prawo do trzynastki na podstawie art. 2 ust. 2 ww. ustawy. Na tej samej podstawie nabywają prawo do trzynastki pracownicy, którzy przepracowali ponad 180 dni, lecz nie przepracowali pełnego roku.
Pracownik nie nabywa prawa do wynagrodzenia rocznego w przypadkach:
1) nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż dwa dni;
2) stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości;
3) wymierzenia pracownikowi kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby;
4) rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.
Jak ustala się wynagrodzenie roczne, czyli trzynastkę
Wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy.
W przypadkach, o których mowa w art. 2 ust. 3, wysokość wynagrodzenia rocznego ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy.
Wynagrodzenie roczne jest wypłacane z wyodrębnionych na ten cel środków na wynagrodzenia. Wynagrodzenie roczne wypłaca się nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie. Jednakże pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wynagrodzenie roczne wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.
PORADNIA
Odpowiedzi nawet na najtrudniejsze
pytania