Brak płatności w terminie 90 dni a podstawa opodatkowania

Odpowiedź: Do zwiększania podstawy opodatkowania CIT z uwagi na brak płatności w terminie 90 dni nie stosuje się przepisów dotyczących zwolnień od CIT.

Podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d, art. 18db, art. 18ea-18ef i art. 38ebpodlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie (art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT).

Z treści tego przepisu nie wynika, że brak zapłaty należności w terminie 90 dni od upływu terminu płatności powoduje powstanie przychodu bez względu na to, czy będzie to przychód opodatkowany CIT czy też zwolniony od CIT. Ustawodawca nakazuje jedynie zwiększenie podstawy opodatkowania CIT. Jest to zdarzenie zupełnie inne od powstania przychodu. Dlatego też przepisy dotyczące zwolnień od CIT nie mają zastosowania do tych zwiększeń.

Zwiększenie podstawy opodatkowania będzie miało miejsce tylko wtedy, gdy wydatek został zaliczony do kosztów podatkowych związanych z przychodami opodatkowanymi CIT. Jeśli zaś wydatek był związany z przychodami zwolnionymi od CIT ze względu na statutowe przeznaczenie, to wówczas pomimo nieuiszczenia należności w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności nie trzeba zwiększać podstawy opodatkowania CIT.

Zmiana terminu płatności ma wpływ na konieczność zwiększenia podstawy opodatkowania CIT. Jeśli termin płatności zostanie wydłużony, to termin 90 dni trzeba liczyć od zmienionego terminu płatności a nie od pierwotnego.